نسیم سحری کو که خاکستر ما با خود برد///////این کیمیا به سحر نزد رندان به خانقاه برد
شاید که دگر بار رسم عاشقی به جهان پاگیرد//////زین بوی عشق که نسیم با خود به آفاق برد
بار دگر دل هوای کوی یار دارد /// میل به آن یار خوش خرام طناز دارد
بار دگر دست، میل به زلف یاردارد /// چشم آروزی دیدار آن صنم یکتا دارد
بار دگر یاد کرده دل خلوت دیرین را /// یاد آن زمزمه های خوب شیرین را
بار دگر دل ره بسوی کوی یار دارد /// گویی به کلوله این بار تنها می ناب دارد
گر اقبال با دل مست ما همراه گردد /// مقصد این خمار خانه آن طناز گردد
گر آن کرشمه گر پذیرای ما گردد /// هم آغوش دل تا به وقت سحرگان گردد
اسرار دل گشوده سخن ز عشق گوییم /// آنچه منع باشد، به سکوت با او گوییم
گوییم گرچه عمری به هوش بهر تو گشتیم /// امشبی را به مستی هم آغوش تو گشتیم
پس سعادت، مستی را دگر ما از دست ندهیم /// این نعمت ممنوع را ما به عالم ندهیم
آن روزی که ستاره بخت ما طلوع کند///// روزی که معشوق گوشه چشمی به ما کند
عمر رفته را دگر بار غم، هیچ نخوریم////// ز آن کرشمه ای که یار ز وفا بما کند