کو ساقی که دوای درد ما به پیاله کند//هزار درد مانده به دل، به یک جام می دوا کند//
کو یاری که پرسو جو ز حال خراب ما کند//زکرم دستی بهر شفای ما رو به آسمان کند//
بیا تا جام می سریز ز می سازیم//بیا تا دل ز غم امشب رها سازیم/
بیا بر بستر یار سجاده اندازیم//بیا مهر نماز خویش لب لعل یار سازیم/
بیا تا دل ز غم آسوده گردانیم//بیا امشب وضوی خویش به می سازیم/
بیا امشب نماز را به مستی گزاریم//بیا تا یار خویش در آغوش فشاریم/
بیا به وصل، بر لبش بوسه بباریم// بیا تا هرچه غیر ز اوست تنها گذاریم/
بیا محو تماشای جمال یار گردیم//ز خود بی خود،از سعادت بی نشان گردیم.
دوش آنچه در خلوت ما گذشت کس یاد ندارد//زآن دلداد گی ما جز یار کس خبر ندارد/
ما می ز ساغر دلبر در خلوت با یار نوشیدم//مستانه به سماع آمده بس با یار رقصیدیم/
بس صحبت عاشقی بر سجاده خویش کردیم// بر لب لعل یار ما بوسه بس بسیار کردیم/
ما را غم رفت و همه شادمانی حاصل شد//ز آن می که دوش در پیاله ما ز آن ساغر شد/
نمی دانم سعادت را دگر چرا آن نصیب نیست//ز آن می و آن خلوت دگر هیچ نشان نیست/
دگر بوسه بر مهر نماز چون لب لعل یار نیست//دگر آن دلدادگی در خلوت ما حاصل نیست/
دگر از می ناب و رقص سمای خبری نیست //دگر از آن حال خوش ما خبری نیست که نیست/
الهی گر به لطفت سعادت همراه گردد دگر بار/ به حق رویای ما تکرار گردد هزاران هزار بار/