دلم می خواد که مردم زبان درک هم داشتند// همه ز زندان و زندان بانی بیزاری داشتند/
دلم می خواد که قاضی به رنج انفرادی آشنا بود//که اگر ابن بود، حکم انفرادی چو در نایاب بود /
دلم می خواد که شرق و غرب یک نگاه داشتند//همه بیزار ز ظلم، محبت را به چشم می داشتند/
دلم می خواد که که مهربانی رسم مردمان بود//سیاست دو کلام آن هم مهر و محبت برخلایق بود/
دلم می خواد تفنگ ها همه بی فشنگ بودند// چماق ها نرم، باتوم ها و شلاق ها چو پر بودند /
دلم می خواد که با مولا علی هم نوا بودم//سرم بر چاه، در بیابان های کوفه چون علی بودم/
دلم می خواد سعادت را سعادت نصیب بود//دلش شاد چون پرنده، جهانش بی برج و بارو بود/