عمر ما

  یار رب آن که برفت سالی ز عمر ما بود//یکی ز هفتاد سهم ما ز زندگانی بود/

یار رب خوشیم که عید آمد و نوروز شد//غافل از آن که ز عمر ما یکی دگر کم شد/

گر چه سالی بود که سلامت بر ما طی شد//حیف، پیمانه عمر بسیاری ز همرهان پر شد/

یار رب شکر تو گویم که مرا سلامت داشتی//گرچه افسوس خوریم بر آنانی که جدا داشتی/

شکوفه چه غم که پر شود پیمانه به چند روزی//این ببایدش تا که شود میوه شیرین پاییزی/

چه باک که عمر کوته و پیمانه بس ظریف بود//گر به عمرآدمی نیز به پرپر شدن همی ثمربود/

گرچه امید ثمر ز گل به پاییز بیقین خواهد بود/اما نه هر شکوفه را ثمرشیرین پاییزی خواهد بود/

آن گل که گلبرگش تباه به فشار روزگارنشد//سیاه به نسیم سرد صبح و سوخته به  آفتاب ظهر نشد/

به یقین میوه اش بس زیبا و شیرین خواهد شد//ز پر پر شدنش ثمری بس بزرگ، حاصل خواهد شد/

سعادت آنکه خود از تباهی در بهاران دور داشت//ثمرش به پاییز، نزد یار بس عزت خواهد داشت/

سعادت رقص باید کرد با شکوفه در بهاران//که کوته بودن عمر نیست خزانی بی ثمر در بهاران/